Karlı Bir Sabah Yürürken Ayaklarıma Takılan Poşet

Kış gelirdi

Poşetleri ayaklarıma takar yürürdüm okula

Parayla alınmayacak kadar güzeldi poşetler

Üşümezdim

Yatmadan iki kütük attı mı sobaya

Sabaha kadar yanardı soba

Soğuklara alışıktım

Annemden sonra çok üşüdüm ben

Çocukken

Duvarları akınca odamın

Kışın geldiğini anlardım

Üşürdü evim kar yağınca

Kerpiç duvarları

Sıvası dökülürdü

Babamın saman ve kil ile kardığı sıvası

Tütmüyor artık bacası

Kimsesiz çocuklar gibi kaldı şimdi evim

Kimsesiz çocuklar da benim evim

Ne güzeldi oysa

Küçükken içine düştüğüm ambar

Ayaklarıma batan buğday taneleri

Derede çimmenin o garip çoşkusu

Kediler köpekler

Tavuklar horozlar

Ördekler kurbalar

Solucanlar karıncalar

Ne güzeldi her sabah uykudan kalkarken çocuklar

Nedir o ki?

İnsanların şehre merakında ki güzel olan şey?

Köylü

Bacası tüten evlerin yerine

Kiralık dairelere sattı kendini

Suyun para ile satılmasına ne demeli peki?

Bizim için vazgeçilmez bir oyuncaktı oysa

Büyüleyici bir kokusu vardı hep barutun ve ateşin

Doğal mı şimdi doğal gaz?

Şimdi

Yürüdüğüm bütün yollar genzimi yakar

Sürülmüş bir tarlanın ortasında yürümek kadar güzel değil

Parsellenmiş çocuklar çarşıda dilenmek için erken saatlerde meydanda

Bir çiçeğe bakmanın zerafeti elbette güzel

Ama ancak

Karın ağrısı daha mühim şimdi

Çünkü burası dünya

Acılar doğurdu beni sevdiğim

Akşamları bir lokma ekmek

Bitmeyen ağrılar ile kapatıyorum geceyi

Ve her sabah uykudan kalkarken yıkılmak yok diyorum

Aynadaki düşmanıma

Ve pensemi alıp işe gidiyorum

Fermuarı bozuk olan montuma vuruyor rüzgar

Aşk değil bu

Yirmi birinci yüzyılda yaşamak

Ömer Altıntaş