Karşıt

içimdeki sen benden uzaklara yol alıyor şimdi,
ve bitiyor en güzel şiirimin ,
sevgi dolu mısları...
acıları misafir ediyor yüreğim,
çok yorulmuş ki kaldıramıyor artık, anlık sevinçleri..
ve sen gidiyorsun işte,
boylu boyunca dar bir patikadan,
başın öne eğilmiş , vedalar acıdır elbet...
ve ben gözyaşlarıma söz dinletemiyorum artık,
bir şehir akıyor, benden uzaklara,
ben çölün ortasında susuz kalıyorum adeta..
gözlerimi almışsın giderken,
senden başka bir şeyi göremiyorum...
ellerimi almışsın giderken,
korkmuyorum karanlıkta, çünkü ellerimdesin..
yüreğimi almışsın benden,
göğüs kafesim yok gibi...
belki de ben unutmuşumdur bunları sende..
şimdi ruhum kara çarşafta adeta..
ne renk kaldı geriye, ne ten, ne doku..
bir boşluğun içinde, bin boşluk oluştu adeta..
acılar sıraya girdi ard arda..
ve ben sessizce kader diyip boyun eğdim,
en asi halimi çıkararak bir sokağın kaldırımında...
ve ben sensiz bir dünyayı keşfetmeye yol aldım...
acilar izin vermesede rahat...
bi gün sıkılıp gider onlarda elbet..
kim kime sabreder ki bunca zaman...
zaman bile bırakır gider bir gün.