Katran Kızıl Korku

ürküyorum yine
yol bitti
zaman bol
ölmek için

acıyı erken özümseyen kalbin yükü
eyvah ki eyvah!!

bir tutam hüzünle boğuldu bildiğim tüm felsefeler..




--------------------------------------------------------------------------------



katran vakti gecenin
hüzünlü bir yansıması var sokak lambasının
bulamıyor söylenecek neşeli bir şarkı
oysa, tek bir busen dağıtırdı kederi

gözlerinden öperim demedin ki
anlasana asla büyümeyi düşünmüyorum
inanıyorum güneşin her gün doğduğuna

gecelerim biliyor
bir ülkeye devrimciler anlam katar
avuçlarında güneş
avuçlarında sevgili
aşkla özgürlüğün kardeşliği ölümsüzlüğe dayalı

herkes canların neşesini istemiyor mu peki


kabına sığmayan bu öfke
çoşku ile akan ırmaklarımı kirletiyor
böğrümden yarılacağım orta yerimden
cırcır böcekleri ve çingeneler ağlayacak
öcümü alamadan susacaklar
che şarkıları gibi yorgunluğa nöbet tutacaklar


öp artık
simsiyah duvarlarıma mehtabı düşürenim
dudaklarınla bir ülke kurulur
parklarında sevişmek yasaldır
çamlarında tenler dinlenir
dokunmakla denizler geçilir
doğmadan önce olduğumuz gibi


bu yenilginin adını kim koydu
bu kıyımı kim koydu gölgelerimize
tohumunu kim çaldı çiçeklerin
vicdan tarihten eski ama
merhametsizlik hep olduğu gibi

al, avcunda büyüsün mahsun ellerim
sevgilim dudak dudağa konuşma sanatını öğret bana
aşkı anlatan tenlerin öyküsünde hep barış
kaçır beni kendine
narkozdan çıkan bir kentin titremesi gibi gireyim koynuna
çığlık uzuyor, karanfiller kuruyor, masallar kurşun mezesi
ölüme selam verir gibi duruyor meydanlar
korkuyorum
yalnızlığım sokaklarına muhtaç


ismin kanatırken dudaklarımı
adıma gel
adınla

ah! ağlayabilsem

gözlerim utandı


uykusuzluğum
sensizliğim
dünyanın düzeni
birbirine karışınca
yüreğim taştı
bu rezil gece şiirden ne anlasın...










yine de
bölüşelim beyaz bir sayfaya düşen fırtınanın soluğunu...