Kavruk Şiirler

desen ki
doğmadı batıdan güneş
hala gece gündüze eş
gökte yarılmadı
yıldızlar dökülmedi
derim ki
yazılan yazıyı silecek nen var elinde
biz
fermana geç kaldık dost

dudaklarımızda izi sıcağın
şiirler bile kavruk
ne dil döner mahkum duygulara
ne el dur der dört nala koşan zamana
son yolcunun ayak izine takılsak
olsa dizlerinde fer
alnında uğura dökülecek ter
sesimiz sessiz çağrı
biz
kervana geç kaldık dost

görürsün
görürüm
al ile beyaz koklaşır
korkmadan karışır ateş ile toprak
çalıp oynar cinler periler
gözümüzde tül
elimizde zül
hakkını boynumuza geçirmiş kul
baktığımız pencere puslu
biz
seyrana geç kaldık dost

iksir dökülen toprağa bile sürsek yüzümüzü
gözümüzü
sözümüzü
ana gibi sığınıp
yar gibi sarılıp
öpelim (mi) yaramızı
biz
dermana geç kaldık dost