Kavuşma

Koynundan bir ilkbahar çıkardı adam
Kadınsa makyajının derdinde
Bulutlar sonbaharı gözlüyor
Çocuk yakalamış anı
Gülüyor doyasıya
Gölgeler bile uykusuz
Güneş zeytin ağacında asılı
Gurbet biriktirmiş adam yüz çizgilerinde
Renklerin tonuyla oynuyor kadın
Baba diyeceği birini arıyor çocuk
Ne babalar geçti hayalinden
Ah ne kadar gereksiz şu an şu kalabalık
Her bakışında kuruyor adam
İçinde bir çöl var yanan
Kararan yüreği ona aç
Dilde şiir tende istek eksik olmuyor
Kadının gölgesine bile muhtaç
Kadında hala delirten bir sakinlik
Farkındadır çünkü
Hep gecikmiş buluşmadır aşk
Ve hiç bitmeyecek bir kavuşma
Ve ağlamaktadır şimdi çocuk
Misketi kaçmıştır mazgalların arasına