Kaybettim

Kaybettim...
Öyle sessiz, öyle içten
bir çöküşle.
Ne bir gürültü oldu,
ne bir veda.

Sadece
gittikçe silindim,
ve adım adım
kendimden geçtim.

Amansızca kaybettim.
Bir savaş değildi bu,
bir vazgeçiş bile değil.
Bu, yok oluşun kendisiydi.

Sonra...
Aklımı kaybettim.
Düşünmek artık
daha çok acıtıyordu.

Unutmaksa
yara izi gibiydi:
ne gitmeyi bilirdi,
ne kalmayı.

O mutlu günlerimi kaybettim.
Bir zamanlar güldüğüm şeyler
şimdi sustuğum yerlerde
yankılanıyor.

Onsuz geçen günleri de
kaybettim.
Çünkü onsuzluk da
onu içeriyordu.

Ben...
onu kaybettim.
Ama sadece onu değil,
bir ihtimali,

bir inancı,
bir insanın içinde büyüttüğü
en kırılgan hayali
kaybettim.

Ve onunla birlikte
hayallerimi,
yaşamayı bile isteyemeyecek
kadar parçalanmış düşleri

kaybettim.
En acısı da şu:
anlamayı kaybettim.
Anlamayı, affetmeyi,

ve bir gün
haklı olmayı umut ettiğim
hakkı
kaybettim.

Ve şimdi
kendi içimde
sürgündeyim.
Anlayacağınız...

Hep kaybettim.