Kaybolan Hasretimsin

gözlerin yağmur bulutlarını çeker kendine
kirpiklerin ağırlaşır içine batarsın
küçük bir çocuk ıslanır bir yerlerde
çıpılçıplak yalnızlığınla sana sarıllır
çocuk ağlar, sen susarsın

zaman en karanlık anını gösterir
saatler küçülür yükselen duvarlarında
zifiriden bir ton koyudur siyahlar
bir toz bulutunda sürüklenir
dünler, düşler, düşünceler
arkasından koşsan da tutamazsın

yıldızlar bir bir düşer gökyüzünden
gölgeler kaybolur gözlerinde
zaman karanlığını yaşar kendince
akrep kilitlenmiştir yelkovana ve sana
duyulmaz artık saatin sesi
yalnızlığın bile çoktan terketmiştir seni

parmakların kaybolur dostlarını sayarken
gönül boşluğuna düşer sesinin yankıları
kirpiklerin nemlenir peşi sıra
içinde bir sel, bir fırtına,bir karanlık
çocuk üşür, çocuk korkar, çocuk susar
ben kendime sarılıp yokluğuna ağlarım