Kaybolmuş Masal...

İklimler fısıldarken hüzün mevsimini,
Kanatır yaralı kuşlar göğsümdeki sevinçleri.
Çocukluğum yitik, gölgem sahipsiz piç.
-Yalvarırım kurtar kimsesizliğimi-
Kaybolmuş masal gibiyim,
Flu sisler ardında.
Düşleri belinden tutup kaldıramıyorum
Ağırlığı eziyor cılız bedenimi,
Anne kokuna aç kaldım
Ah Tanrı'm
Doyurmuyor yokluğun beni...



Etten yüreği büyütemiyorum sen gibi kundakta,
Azrail bile yüzünü asmış
Gülümsemiyor, çöl yorgunu suratıma.
Gözlerimde ıslaktın... akıtmaya kıyamazdım,
Söküp kuruttular paslı mandallarda.
Anne...
Sevgi ne demekti
Kimler şefkat verendi
Sahi, onu bile
Unutturdular yokluğunun ayazında.


Acizliğim tüm çıplaklığıyla dolanır, odamın gri tavanında
Emanetti süt kokun,
Ağzımdan koparıp çaldı rüzgar
-Durdur!-
Kaçırıyor uzaklara.
Gece gündüz düşman sanki,
Biri kurutuyor, biri karartıyor günlerimi anne.
Ellerim varmıyor artık dokunamıyorum hayata,
N'olur affet;
Yokluğunda şiirlerle büyüyemiyorum sana...


Kumdan evler yapıyorum,
Senli hayaller gelsin diye.
Okyanusun hırçın dalgası
Siliyor umutlarım,gülücüklerimle birlikte.
Yıldızlar saçlarıma dolanıp,
Hücrelerimi ele geçirince
Ağlamaya başlıyor sahipsizliğim.
Ay düşerken geceme.
Çivili gözlerim açılıyor kimi zaman, nasırlı rüyanın birine.
Sarılıyor, nurdan bir ses masumiyetime,
? Küçüğüm gelecek bekle'
Ne gariptir ki
Yokluğunda dünya yalancı anne...


Arsızlığımı akıttım tükettiğim yılların avuçlarına,
Dayanılmaz sancıların mor izleri, göğüs kafesimde saklı dursada
Kulağımda yarım kalan Duamsın -anla-

Şimdilerde;
Yalnızlığın kuçağında renkleri siyah yaşıyorum,
Beyazlarımı kefenin sarıp sarmaladı anne...



Adının baş harflerini öpsem doya doya
Gülüşünü de alıp
Gelir misin tekrar bana ?