Kaygı Kipi

Benim güzel bir evim vardı
İçinde bir yığın saksı ve iştahlıydılar
Üstümüz kuru soğan ve sumak içre
Tedirgin bir dokunuşla yağmurun
Tek bir ay bile üşümemişti gece
Yalındı davranış, tutumu rüzgârın
Eskidi mi, kol ve ayakların üstü
Nasır gibi yoğunca kaybolurdu...

Zor harp günleriydi, zor günlerdi
Dilenci hep aynı sokakta duruyordu
Kitaplar evlerine ağır adım ilerleyip
Yağmur yağınca sokağa dökülüyordu
Zaman, akmakta ısrarlı ve inat
Tan yeri belirginleşince her gün, orada
Zengin bir arabayla uzaklaştılar

Dinlemekten başka ifadeyi her gün
Elbet sadeleşecekti tereddüt, biçimsiz
Hâlâ avuçların tatsız, tuzu biberi
Saçmadan geçiyorduk seninle biz, ne
Nasılsa kurur gün, günbegün
Çay demleriz, güneşe karşı ilk
Sonra uykumuz gelir peşin sıra
Tedirgin mi tedirgin...