Kayıp İstasyon Kızılı

-insan en çok kendinden kaçarken
sığınır kendine-

bir bodoslama karanlık içerisinde
söğütler büyütmeye gözlerini
iri iri bakmaya
kuşlar
kanat açmaya
yolunmuş tüyler üzeri
iyot kokusu göğünün yumuşağına
anahtarın
ekmeğin
ve o kış terliklerinin sıcağına
sinmeye görsün

kaçarsın kendinden
gitmek istersin

için dipsiz kuyu

bir poyraz yalnızlık arasında
üzerinde gömleğin kolları
sağına soluna
hicaz şarkılarla çapraz asılı
ıslak kediler önünde
tekme tokat hiçlik
yanında
avuç avuç sanrıları taşımaya
başlayalı
ruh kurşuni ellerine çökmeye
med cezir aşkların
aykırı
dışlanmış
öteki adamı olmaya görsün

uzaklaşırsın kendinden
terk etmek istersin

için trabzansız merdiven

--

bırakmayı dilersin
her gün yakınlaştığın sokağı
hep aynı yerine tökezleyip
sövdüğün yorgun kaldırımları
kendine benzettiğin
tenha sokak lambalarını
cam güzellerini
akşam sefalarını
üzerinden yuvarlandığın
düşlerini
gülüşlerini
nicesini
en çok da posta kutunu
geride bırakmayı

ve bir kayıp istasyon kızılında
kendinden uzaklaşmayı
kendine sığınırak

-