Kayıp Kent

yaralarım kanıyor

coğrafyama sığabilir mi şimdi kan kokulu sevdam
üstelik bunca acı çöreklenmişken çatlayan damarlarıma
ama bilmelisin/ mutlak bilmelisin
kardelenler senin uzaklığından dem vururlar her akşam

son duraklarda inmiyorum bu yüzden
bir kör döğüşüdür bu/ etiketliyorlar hüzünlerimi
durmadan kan gidiyor bir yerlerden
düşünmek

saatlere ve çizgilere indirgeniyor artık
anahtarı yok bu kayıpların oysa
dönüşümü yok

yine de hangi gamzene sığınsam bir özlem vakti
kurşun rengi güllerin üzgün duruşu
ve yanık türküler var orada biliyorum
saklıyorlar beni

ama ne garip ki
o yitik kenti ve ağlayan caddeleri

özlüyorum
orta şekerli kahvemi

vitrinleri
neon ışıklarına gömülen

yüzünü unutmuyorum
ve dahası

üçüncü sınıf otel odalarını ürkek öpüşlerini
sinema perdelerini

sinemaskop hayatımı ve seni

seviyorum hala
unutmadım hiç bir şeyi/unutmuyorum
ciğerim kanıyor

halbuki beni görsen hemen tanırsın
pek değişmedim haritam aynı
hala meydanlardayım
sigaraya yeniden başladım
biraz daha saçlarım beyazladı
bu kış da öğrenemedim bağlama çalmayı
hala sigortalı bir işim yok
sana dair şiirler eskitiyorum hala/ yakmalıyım belki de bütün şiirlerimi
bir de yokluğun vurmasa
nerelerdesin yüreğim kanıyor
duymaz mısın çığlığımı

bütün intiharlar biraz alıntıdır belki de çürümüş aşklardan
ama söz yok
yalın kılıç bir serzeniştir dökülen

yalnızlığım
bu yüzdendir yaşamla sarmaşdolaşlığım
yaşam dedim de
yaşamak tınısı

yine de/seninle
bütün gürültülerin ve savaşların bittiği yerde

ama gel gör ki hep
hep bir yerlerim kanıyor
düşe kalka o kayıp kenti arıyorum/ orada seni
diyorum ki
coğrafyama sığdırmalıyım bütün acılarımı
kardelenleri çoğaltmalıyım bir akşam vakti
bütün son durakları bitirmeliyim

ama bilmelisin/ mutlak görmelisin
yaralarım ağlıyor

yana yana
bir şairin

vurulup düşen kaleminden