Kayıp Ses

karanlık ömürlerin arasından
esinti renginde sana seğirttim
zamanın boşluğunda incecik, bulanıktı kelimelerim
sözüm sende saklı

sesim ol
beni konuş
ne güzeldir şimdi
bir kadının ıslak dudakları





dışardaki hayattan iniltiler duyuyorum
korkuyorum karanlıktan
dünyanın tüm mutsuzlukları ruhumda birikmiş
ben gibi suskun tüm nesneler
aklımı kemiriyor iblisler
incecik kalmış düşlerim

pislik ve kan insanları kovalıyor
yaşam için didinen yeryüzü dolusu damar
kıvranıyor, acı çekiyor

anlam, ünlem işareti bile koyamayacak kadar
buruşuyor

sır ve isyanla sessizce ölüyor insan




varlığında varlığımın emaneti
aşkım
bedenimin penceresi gözlerimden süzül içeri
farad farjaddan ışıltılı bir melodiyle
teselli et beni
söz
hiç ağlamayan bir bulut gibi
senin gökyüzün olacağım

yasla kalbini




belleğimin karanlığına sabah aydınlığı gibi gir
göğü sancılardan kurtarmak istiyorum
hiç dans etmedim bir sağanağın altında
hiç söylemediklerini duymak istiyorum
gençlik korkularından
en ateşli tutkularına karışayım
yüzündeki çizgileri okuyorum
bu sabah aydınlığı kararmamalı diyorum

seni bulmak için
o şehirden bu şehire asırlarca koşmuş gibiyim
kindi hep tarih tekerrüründe karşıma çıkan
duygum soluklanıyor on ömür sonra
suskunluk
ve yalnızlık ağrılarım
duyun
bu son yaşam

sesim ol
beni konuş
bir gamzelik gülüşünde kaybolayım

ne güzeldir şimdi
bir kadının ıslak dudakları...