Kayıp Yolcuyum

Aslımı unutup
Suretimle dönüyorum tüm yönleri kusup içimden
Zamanın hükümlerini siliyorum
Uçuşurken avucumdan çiçek tozları

Işığa demlenmiş
İkindi sofrasıyım artık
Malum bir düşün ortasına bağdaş kurmuş

Akşamın vaktini çalıyor
İçimdeki makam
Hüzzam'ın intiharına meylediyorum, yarı sarhoş

Saçaklarını kırıyorum
Gri cumbalı kiremitlerin
Renksiz şafaklara asılıyorum dilimde üzüm tortuları

Meçhulüm cana dar gelen mekânda
Vatansız bir hasretin yangınıyım
İçin için içim duman

Kayıp yolcuyum velhasıl
İpsiz sapsız esaretlerin kırıntılarında
Bende sen kadar ben var, bana sığmayan

Doluya koysam boş
Boşa koysam dolmayan sessizliğin
Burkarken cümle zamanları, köklerimi sancıtıyor

Ve vazgeçiyor soluğum lodos yutmaktan
Şehir çeşmeleri kan ağlarken
Karbon monoksit ölümler yağıyor gökten kuş kanatlarına

Hayatı silkeliyor Tanrı
Bulutları kırpıp
Viran sokaklara giriyorum
Toz yağıyor Nisan yerine


Aslımı unutup
Suretimle dönüyorum tüm yönleri kusup içimden
Zamanın hükümlerini siliyorum...