Kedigöz / Bir Kadim Sırra Serzeniş

Kedigöz,

saçların mıydı sarı
mavide saklı mıydı sarı
duyumsadığımız yokluğa
kim vurmuştu kararsız gözlerimizi
kimler tutuşturmuştu yoksul ellerimize
yokuşlarımıza tırmanan, çoğalan yıldızları?

Kedigöz,

ne umardın benden
duyamazdım beni kendimden
göçebeydik.. şatafatlar ortasında çırılçıplak
sırılsıklam tapınaklarımızla gökte.. kımıltısız durarak
tapınaklar üstüne tapınak.. tepemizden aşağı dökülen gün
sayamadığım kemanlarda matem.. kemanlar, suskunun kemanlara!

Kedigöz,

bir yaralı ruh asılı kalsaydı saçında
elbiseler giydirilseydi bana gölgenden
çalsalardı içimden bir başına bir geceyi
işte karanlık derdim sakinlerine gecenden
fayrap verilse de arabesk akşamlarda sönen
hıçkırmak ya da gülmek.. dalı budağıyla kederli
tebessümlü dudakları sırtlarında taşıyanlara yama.

Kedigöz,

kaçsındı, artık kaçsındı.. uykularındaydı
yukarılara çıksak da boğum boğumdu, dolanırdı sanrılar
sattık damarlarımızı yollarına da, karanlığı yayıp güldüler gözlerine
çalıntı saatlere yuvarlanan aşkı bir, yuvarlak beyaz büyüttü kâbuslara
ki bizdik kara bulutlar ardına kapatıp benliğimizi.. umuda kapılıp aşka boyanan.

Kedigöz,
sonrası sendin; özümüze inendin
sarı, beyaz , mavi ya da sen.. yok
sevdayı bir kadim sırra mı erdirdin?