Kehribar Gözlü Güzel

Terk edilmiş bir şehrin, ıssız sokaklarından
Sana sesleniyorum; bitmemiş mısralarla
Dökülürken kan ve gül, çatı oluklarından
Kanat çırpıyorum ben, göklere turnalarla

Gökler ki bir mabettir, huzursuz yüreklere
Mavi ve siyah tonda, perdelerle gizlenen
Düşüncem asılırken, umuttan küreklere
Sevdandı her hücremde, tohumsuz filizlenen

Kehribar gözlü güzel, bir sevda ki çelikten,
Bir sevda ki gecenin, doğan güne özlemi
Yürüyorken ölüme, başlayarak beşikten
Feda ediyordum ben, şu koskoca âlemi

Senin içindi hayat, sendin huzur, mutluluk
Ve yokluğun kıyamet, korkusuydu ruhumda
Hasretle büyüttüğüm, ey masum güzel çocuk
Kokunu duyar mıyım, şimdi bu uçurumda

Ki uçurumlar sağır, suskun, karanlık, dipsiz
Yalnızlık kadar sessiz, sensizlik kadar büyük
Kurduğum o hayaller, yetim, öksüz, sahipsiz
Gidişin kâbusumdu, yokluğun taşınmaz yük

Yokluğun ki yokluğum, bir sis bulutu yaşam
Gözlerle görülürken, bin el ile tutulmaz
Zaman susuz değirmen, tükeniyorken akşam
Son söz ardından nokta, ?İlk Aşklar unutulmaz.'