Kelebek Kanadı Düşünleri / Ne Çok Artmışım Sana

üşüdüm birden...

eski bir resim düştü gözlerime
beynime çarptı kokusu
başındaki kırmızı güller fiyonk olmuş ruhumda
kelebekler ve pulllar biriktirirdim
senden önce
ne uçarlardı onlar dağlı bayırlı
ne üzer ağlatırlardı
sen kıskanırdın onları bilirdim
ama
şimdi onlar senin kokuna bağımlı ...!



dudak büktürüyor içini burkutuyor insanın
çatırdatıyor kurumuş dalları
kırışık alına bir nükte
gülümsemeyse adı
nahoş bir gülümseme konduruyor
acıyla hüzün arası
parmağını kapıya kıstırmış gibi!
bakıyorum
akıyorsun yine içime kurnası kırık
bakma öyle
konuşmuyorsun da yine
öyle ya hiç konuşmadık ki zaten
biz'den bozulduk bozulalı...!



bak içime doldu yine sessizce nefesin
gamzelerin...
hiç öylelerini göremedim daha
gözlerin yine su dolmuş
derdim ya
tavaya kırılmış masmavi yumurta!
şimdi daha renksiz feri
kazağın solmuş sadece
gerisi aynı sen...

yine güvercinler kondu omuzlarıma
yine tomurcuklandı yüreğim
sana ne kadar artmışım meğer...



her resim bir şiire denk düşer bilirsin...
köprülerim hala inşa halinde
düşlerim hala yolsuz
ama sen bilmezsin ki benim yollarımı köprülerimi
şimdi ayakları yok
onlar gitti...!
üşüdüm
ve
hala üşütüyorsun tüylerimi
hala eziğim hala kolsuz...


yüksek dağların faylarına gömdüm içimdekileri
grilere kumlara doldurdum
eskilerimi
çiziklerimi
nice kefensiz öksüz şiirlere sardım seni
nice dümensiz hayalleri folladım senli umutlara
dalgalara saldım bir müddet kendimi
ıssız kalabalıklara...

her kapıdan sen girdin bir müddet
uzaktan tanıyamadığım seçemediğim
kim olsa sendin ilk zamanlar
ve
hiç benzerini bulamadım daha
ve inanmıyorum artık
insanların çift yaratıldığına...
bıraktım artık aramıyorum da
inandım artık senden başka olmadığına...!


işte böyle
ama
sen bilme
duyma...

dedim ya
ne çok özlemişim
ne çok artmışım sana...!