Kelebek Ölümü

saksıya yatırılan bir çiçeğin dibindeydin
işte o zamanlar sen ağlayan bir köktün
o karanlıkların içinde üç çakıl taşına hüzünleniyordun
yolunu şaşırmıştın ve yürüyemeyecek kadar hırpalanmıştın
aslında herkesin bir kuyusu vardır
heyecanından içinin çok çektiği
derin bir duyguyla
yerin altından beslendiği
ve uzaktan sevdalandığı bir bulutu
sana o buluttan parça parça koparıp verdim
çünkü sen daha kirlenmiş suları içemeyecek kadar masumdun



seni ilk gördüğümde
üzerinde moher bir kazak kolları tüylenmiş
ince deniz tozu yüzüne yapışmış
demir bir korkulukta eşeliyordun düşleri
ağzımdan dökülünce birkaç kelime, soluverdi harfleri
bir kanat perdeledi suyun hüznünü
ortak tanıdık balıklar süzüldü yakamoza


ah ne kadar da ilgisiz ve alakasızdınız
zavallı bir güneşin fikrimdeki batışından
bile etkilenmedi kirpikleriniz
ok ok oldu onun oklarına inat



geçilen ve durduğu zamanda varlığını koruyan sükun
ve kûn aşkına
aşağıdan yukarı bakma
boyutsuzluk küçültmez aşkı
sürekli kucaklar meridyen ve paralelleri
ve sarım sarım sarmalar dünyayı



zamanın doğru olmadığı bir yerdeydin
işte o zaman sen ayak dibinde kubbe leştin
o simetrik ve figürsüz gölgeye sinmiştin
ışığını kaybetmiştin ve bulamayacak kadar körleşmiştin
aslında her kesin bir yıldızı vardır
belirli spektrum dalga boyunda ışığı yayan
ve geçmişten yankılanan bir sesi
sana o hıçkırıklardan dalga dalga koparıp verdim
çünkü sen o kadar küçüktün ki
kalbimin parçacısı sayılırdın


seni son gördüğümde
aylardan kasımdı
eteğime savruluşu misafir olan uzak yol tozları
ve bir avuç kar kahkahası getirmiştim
bembeyaz yolların uzandığı saçlarınız
dalgalandı nahoş bir rüzgarın eserekliğinde
sen yine çok çekiciydin
tüketim yasası gereği
çekim kuvvetinizde
doğru orantılı olarak
katlanarak hırpalandım



kelebek ölümüydü ayrılığımız
öfkeni sayfa sayfa kanatlarına kazıdın
oysa
ehil bir öğretmenin sabrı gibidir
ömrümüzden geçen her gün

nevbaharın gelme olasılığını hesaba katmadın