Kelebek Ömrüm

Benimkisi gönül yorgunluğu
çok yol kat etti de bu aralar
durdum şöyle bir
bakındım yıllarıma
ıssız sızılı bir yoldayım
sağım loş solum susmuş
karşımda uzanan umut silinmiş
güneş sönmüş her yer boş
sanki nahoş
içim burkuldu
sen yine de say ki
hayat bir bana hoş


Benim kelebek ömrüm
kaşlarının arasındaki
öfkeye bile susamış
yorgunluğu gözlerime ulaşmış
kalbimle
baktım yokluğun coşkusuna
orada da kimse yoktu
şaşırdım kala kaldım
adımlarım durmuştu
kimsesizliğimi kusmuştu eteklerime
ağaçlar serçeler
karıncaların ayak sesleri
toprak kurumuş
güneş susmuştu
ben nerede bıraktım kendimi
yada nerede kime takıldım kaldım da
yalnızdım
o geride mi kalmıştı
ben mi yerimde saymışım
yolları mesafeleri
gidişiyle ne zaman süslemişti
korktum ürktüm incindim
ben kaybolurdum bu boşlukta
ne zaman bıraktı ellerimi
ya da yokluğunda ben hangi hayale
ellerindeymişim gibi
tutundum yürüdüm
.....
.......
...
..........
........
Hangi sızıya doydum da
sesim soluğum nefesim kesildi ..


3 aralık 2012