Kendi Düşene Acınmaz

Kalbe, kalbini kendir ipiyle bağlamışsa
İpi kopartıp kendi düşene asla acınmaz
Sevenin gönlündeki eşsiz tahtını yıkmışsa
Gönülden, kendi düşene asla acınmaz

Duvarlara vursa da kafayı fayda etmez
Görenler acısa da elden bir şey gelmez
Halinden şikayetçi olsa da, dinlenmez
Pişmanım dese de kendi düşene acınmaz

Zalimin elinde, kedinin oynadığı fare gibi
Kanlar içinde sürünse de yılan misali
Feryat, figan ile kavrulsa da ağzı, dili
Ateşte yansa da kendi düşene acınmaz

Gören gözleri kör olup görmemişse
Duyan kulağı sağır olup duymamışsa
Düşünmeyip yalanlara aldanmışsa
Zalime esir olsa da kendi düşene acınmaz

Hakikat denizinden çıkıp, çamura dalmışsa
Doğru söze inanmayıp yalancıya kanmışsa
Altın iken bakır olup ayarıyla oynanmışsa
Çamur bataklığına, kendi düşene acınmaz

Saclarını yolup, aklını oynatsa bile
Gözünden akan yaşlar dönüşse sele
Ayaklara kapanıp yalvarsa nafile
Acımayın dostlar! kendi düşene acınmaz

Doğru söyleyene çevirmişse yönünü
Dinlemezse hakikat söyleyenin sözünü
Boş ver deyin, şeytanlar görsün yüzünü
Toprak örtse de, kendi düşene acınmaz

Pişmanlık duyup içse de her gün zehir
Dünyası kapkara, olsa da evi kabir
Deli, divane olup, gezse de şehir şehir
Acı olsa da, kendi düşene asla acınmaz