Kendi Kendime
Yosun taşa sarılmış
Taş yosuna
Yosun taşta
Taş yosunda hayat bulur
Az ilerde boş bir salyangoz kabuğu
Bu sevgiyi kıskanır
Ve hapseder rüzgârı içine
Tutacaktır tutabildiği kadar
Bir zamanlar der
Ah bir zamanlar
Biz de böyle haşir neşir idik
İçimdeyken huzur
Sonra insan kendine gelir
- ey içi doldurulamayan ölümcül boşluk -
Yaşarken binbir türüne maruz kaldık.
şiir çok hoş...elinize sağlık..