Kendi Resmimi Çizdim

bugün kendi resmimi çizdim,
kapkara sayfaya,
o siyah tene
başka nasıl ton verebilirdim ki acaba?

bugün kendi resmimi çizdim.
aynalardan uzak....
bir öfke kalemiyle,
silgi kullanmadan.
herşey olduğu gibi
düşsüz
o derece vahim ve puslu yani...
pusuda bekleyen kalem,
kalem yıllarca bekliyormuş gibi
anı
vahim anı çizmekte:
çirkin,
acemi,
korkunç,
bir surat.
kemerli burun.
kor, kör olmuş,
küçük gözler.
saç kınından çıkmış bir bıçak;
sakal ise bir kın....
yozlaşmış,ağırlaşmış,
göğüs kafesinde kuşunu yitirmiş,
bir beden.
gitmek istemeyen;
gittikten sonra gelmek istemeyen
ayaklar.
dokunduğunu yalnızlaştıran,
eller.
mısrasız bakışlar.....

bugün kendi resmimi çizdim.
çizmek istediğim gibi çizseydim
çok farklı olurdu
beyaz kağıtta:
yakışıklı-güzel
gülünç
tatlı
bir sima.
hafif
yüreği salkımında
bir beden.
nereye gitmesini,
ne zaman gemesini bilen,
ayaklar.
alevli
kocaman
kapkara
gözler.
herşeyi güzelleştiren,gençleştiren
eller....

keşke herşey istediği gibi olsaydı
misal:
ihanet olmasaydı
aşkta- dostlukta.
çiçekleri savaş meydanında
görmeseydi gözler.
ayaklar, ihtiyacı olanlara gitseydi.
eller,ellenen elin
yüreğinde sıcak kalsaydı.
bakışlar bir şiir gibi.
istediğim gibi çizerdim o zaman
kaçmazdım aynalardan...