Kendim

yolları satır bildim
menziller yetmedi seni anlatmaya
göç zamanlı şiirlerde kaldı aklım
ayrılık denen çizgiden ötede
kendim...

dudakların sevgiye rağbeti soğuk
kelebekler kanatsızlar kömür rengi kışta
ilkyaz ağacının kuru dallarında
salıncaklar rüyasız
ve alıcı kuşlar inler göklerde
üzülme ağlamıyorum...

sofadan içeriye girmez bir türlü vicdanım
sana iyilik yapmıyorum biliyorum
ağız kokusunu dinlediğim bu yalnızlığın hatırına
affet yinelediğim kökü acıma dolu iyiliklerimi
ve kötü olup seni mutlu etmektense
iyi olup acı çekiyorum
sevinme ağlıyorum...