Kendimce Konuşmalar

29 no'lu peron 

Günlerden sen, saat seni gösteriyor

Dışarıda o soğuk otogar yalnızlığı

İçimde dizginleyemediğim bir avuç kalabalık

Öyle çığlık çığlığa bakıyordu ki bütün gözler

Sanırım...

Sanırım yüzümde cam kırığı 

Ondandı bütün acınası bakışlar

- Motor seslerinin kalabalığı arasında

Sessizliğe atlayışın en güzel intihar olması üzerine kendimce konuşmalar-

Uzayıp giden bir yoldayım

Aklımda anılar...

Bir şiire anlattığım o kavuşmayı

Şimdi yıldızlara fısıldıyorum gözlerimle

Sahi sır saklar mıydı yıldızlar...

Sorum size değil kendimeydi 

Bazen kendi kendini dinlemek ister insan

Kendi tuzaklarına kendini hedef koyar

Bir varoluş ikilemi belki bütün bunlar 

Belki de can sıkıntısı... tartışılır 

-Rutubetli, çile mavisine çalmış bir gecenin

Belirsiz vakitlerinden birinde kendimce konuşmalar-

Bazı şeylerin ortası yoktur sanırım 

Bir yara mesela 

Ya gelip geçicidir içinde bir yerlerde

Ya da her yağmur yağdığında kanar... 

Uyandırır içerdeki kaosu

Yol bitti galiba

Ya da biten bendim bilemiyorum...

Sen dur, sevgilim 

Söyleyeceklerim bitmedi 

Otogarda otobüsün kalkmasına dakikalar kala

Orda olmadığını bile bile 

Etrafa seni bulma umuduyla bakınmanın

Nasıl olduğunu bilmiyorsun...

Bir kitapta yahut bir sohbette adın geçtiğinde

Gözyaşlarının yankı yaptığını

Ve içinin 

ve dışının 

Nasıl ağrıdığını bilmiyorsun...

Seni bir şiire işlemenin

Terzi olmayan benliğime

Ne derece zor geldiğini bilmiyorsun...

Ahh bir bilsen değişecek miydi ki durum 

Mesele bilip bilmemezlik miydi

Bunu ben dahi bilmiyorum...

Şimdi gidiyorum

Kendimce konuşmaları bırakarak bir kenara

Sokak lambalarının loş aydınlığında

Çocukça yaş döke döke

İstemeyerek de olsa arkaya bakmadan

Gidiyorum betondan yapma odama

Öyle sessiz öyle mahmur... hoşçakal