Kendime Aradığım Mevsim

kuşkulu bir sonda birleştik
gecikmiş aşklar terkisinde
ardımızda süzgün bakışlı bir kent
sanki hiçkimse hiçbir şey düşünmedi
bir tek ben seni düşündüm...

hangi boşluğun peşine takılsam
yüreğim zamansız gülüşlerinle dolar
son çare ölüm de gurbetleşir
isterim ki
kendime aradığım mevsimde
ellerin çiçekler eksin
toprağına gözlerimin
seni öyle göreyim...


kendime sensizlikten yarattığım dünyanın
kuşları ve çocukları göç mağduru
bense o dünyanın tek mültecisiyim
şimdiye kadar hiçbir kapıyı çalmadım
isterim ki
senden başka kimse yalnızlığımı bozmasın
ve ola ki
birgün çıka gelirsen
nerden ve nasıl gelirsen gel
tüm yeryüzünü evim bildim...