Kendime Kaldım

Bir odadayım,

duvarlar taş değil,

anılarla örülmüş suskunluk.

Kendi sesim yankılanıyor içimde,

bir yabancının sesi gibi…

tanıdık, ama ait değil.

Dünya dönüyor,

ben…

bir saat akrep gibi

yerimde sayıyorum zamanları.

Geçiyor herkes bir yere,

ben hep

kendi içime dönüyorum adım adım.

Hiç kimse duymadı

bir gözyaşının içindeki çığlığı.

Sustuğum yerde

bir ömür haykırdım aslında.

Gülüşüm kırık bir aynaydı,

her bakışta başka bir yara…

Gözlerim anlatıyordu

kimsenin bakmadığı hikâyeyi.

Kendime kaldım,

bir boşlukta savrulan gölge gibi.

Ne tam sevdim,

ne tam sevildim,

hep eksik, hep yarım…

Yalnızlık,

adımdan önce gelen bir soyadıydı,

ve ben…

adımı unuttum zamanla.

Sokaklar beni tanımaz,

ışıklar üzerime hiç düşmedi.

Rüzgar bile ürpermeden

geçti yanımdan.

Bir adım atsam

düşeceğim kendime,

bir adım dursam

kaybolacağım sessizliğimde…

Ve her şeyin sonunda,

bir ben kaldım,

kendime kaldım,

kendi içimde bir sonsuzluk gibi…