Kendime Sarılır Donarım...
koy kenarında
adım üstüne
adım atıyordu gölgem
sessiz ve sakindi
hiç bir tebessüme kapılmadan
kendi kendine kaybetti...
dalgalara bakıp iç çekti...
uzun uzun sustu.
-Ve
yaşamaktan
vazgeçtii...
// kaygılar büyüktü
bu uçsuz bucaksız şehirde...
bir devdi geçmişi
hep gölgeler içinnde...//
üşüyordu,
güneşin
en dikkat
çekici anında bile
yokluğunda gömülüydü
bedeni
yerin yedi kat dibine
kendine sarılıp
donuyordu...
uykulu bir gelecekte...
ezanlar arasından
tek bir istekle
o'nu dile di
tanrıdan...
güneşi gördü yine...
çok yakınında bi yerde...
belki de
O nu görmüştü
hiç bi yerde...
...Güneşi Gördüm...saf ve sade bir şiir olmuş..tebrikler...
üşüyordu, güneşin en dikkat çekici anında bile yokluğunda gömülüydü bedeni yerin yedi kat dibine kendine sarılıp donuyordu... uykulu bir gelecekte... ezanlar arasından tek bir istekle o'nu dile di tanrıdan... güneşi gördü yine... çok yakınında bi yerde... belki de O nu görmüştü hiç bi yerde...
tebrikler çok hoş bir şiirdi arkadaşım👍👍👍
üşüyordu, güneşin en dikkat çekici anında bile yokluğunda gömülüydü bedeni yerin yedi kat dibine kendine sarılıp donuyordu... uykulu bir gelecekte... ezanlar arasından tek bir istekle o'nu dile di tanrıdan...
kendimi buldum şiirin bu kısmında
güzel bir anlatımdı yüreginize saglık serkan bey.
tebrikler.👍👍👍👍
// kaygılar büyüktü bu uçsuz bucaksız şehirde... bir devdi geçmişi hep gölgeler içinnde...//
TEBRİK EDERİM 👍 👍 👍 👍