Kendimi Nasıl Affedeceğim

Albayım!
Bir kadın var...
Sevgisini iliklerimde hissettiğim,
Gülüşünde huzuru yaşadığım.
Bir zamanlar,
Mutluluktan uça uça gelirdi yanıma.
Bugün ise,
Endişenlenmenin dibine vurdurup,
Hastane koridorlarına sürükledim...
Biliyorum...
Hiç bitmedi yolu,
Geçmek bilmedi zamanı.
Kaybolduğum gözlerine,
Dinmeyen yaşlar getirdim.
Sesindeki neşeye,
Hıçkırıklar karıştırdım.
Sarılmanın hayalini kurarken,
Bir kapının ardında bıraktım.
Çaresizce bakakaldı...
Affeder beni biliyorum.
O affeder de,
Söylesene Albayım!
Ben kendimi nasıl affedeceğim?