Kendimle Yeterliyim

borcum varmış gibi hayata
ürkek olur bazı duruşlarım
şaşırdım bir demet çiçeklerin selamına
rast gelmiştim üsküdar’da
ahşap evin olduğu sokaktı
arnavut kaldırımlı
böyledir benim duygularım
üzülmelerimi bile severim
şimdi konuşup dertlerimi
eski evin solgun tahtalarına bıraktım
11.30 vapuru alacak beni
rıhtım kalabalığında beklerken
yosun kokulu şehirden memnunum
yarınları düşündürmeyen güzellikler
yedi tepeye serpilmiş
dünyanın eşsiz deniz şehri
kimi
rüzgarın katıp getirdiği dalgalarla
kimi
durgun sonsuz bir mavi altında
yalnızlığımı alır çok sesliliği
kalabalıklarda bile kendimle kalırım
üst üste düşüncelerimle göklere tırmanırım
şanslı olmaya değil
ruhsal yolculuklara talibim
işim olmaz kötülüklerle
güzellikler bu kadar çokken
burukluk çöker şehrin akşamlarında
birbirimize sırdaş geceyle
kopkoyu bir gizemi paylaştık
şafaklar söktü üzerimize
rengi atmış fotoğraflar gibiydik
anılarım sessiz umutlarım belirsiz
benden ötelere mi gittim
ünlem ünlem sözlerim
şebnem yığılı sabah ayazlarında
güneşle tanıdık sevinçlerim
bu şehirde ben
aslında süzülmüş acıları taşır yüreğim ...


11.10.2019 / çengelköy