Kendimsizim Anne

Bu gün daha başka uyandım.
daha çok kırgınım anne..
Daha başka acıyor bugun kalbim...
Unuttum sandığım geçmişin anıları
geçiyor, bir bir gözlerimin önunden,
Hatıralara değdi ellerim...
İliklerime kadar acı hissetim anne.
Ve unuttum dediklerim ne varsa,
Hepsi bir bir geçti yüz çizgilerimden...
Büklum buklum oldum anne..
Sessizleştim.
Kimsesizleştim.
Kendimsiz kaldım anne

Yalnızlığı çok sever oldum.
Kaygılarımla,
Korkularımla
Yaşamayı büyümeği ögrendim...
Sevmeyide unutmuşum anne.
Bir yüreğe nasıl dokunacağımı da..
Gözlerimi kaçırıyorum herşeyden.
Herkesten.
Sadece eylülü hatırlıyorum anne.
Hazan yapraklarını.
Yağmuruda sevmiyorum artık.
ÇocukKen ıslanmak için
Senden azar işitiğim yağmUrdan bile
Kaçar oldum..

Ben nasıl böyle sessizleştim anne...
Oysa,
öyle hayaller beslemiştim ki içimde.
Anlata anlata bitiremedim
Şimdi ise,
Acıları.
Hayal kırıklarını.
Kayıplarımı,
anlata anlata bitiremiyorum...
Ve biliyormusun anne.
Tek bir şey kaldı çocukluğımdan kalan..
Hala papatyaları çok seviyorum.
Birde seviyormu sevmiyor mu diye
Kopardığım yapraklarını...

Biliyorum anne.
Sinsice çalındı hayatım...
Avuçlarıma toprak kokusunu bırakarak.
Hiç dinmedi acım
Hiç kabuk bağlamadı bendeki bu yara.
Her saniye kanadı durdu.
Geçmedi,
GeçmeK BİLMEDİ anne...