Kendinden Kalabalıklaşmış Bir Radyo

geziyorum
adını kimsenin koymak istemediği bir bulutta
ya da mesela söylüyorum
sesini açmaya kimsenin cesaret edemediği
kendinden kalabalıklaşmış bir radyoda


sonra susuyorum
yabancıladığın kelimelerle özletiyorum kendimi
özlüyorsun ama nasıl sessiz
nasıl hissiz ve evsiz
evin yok mu sahi senin
hep buralarda, tam şuramda, solcağazımda
işin ne?
eski bir radyo gibi yine sesim
adının başka yeri yok sanki, yeri hep içim


çiziyorum
resimden zerre kadar anlamayan ukala bilmişliğimle
saydam bir portre gibi yüzün karşımda
neresinden bakarsam bakayım aklın hep başka bulutlarda
ve geziyorsun
adını hiç koymak istemediğim o uzaklarda
ya da mesela söylüyorsun
sesini açmaya kimsenin cesaret edemediği
kendinden kalabalıklaşmış bir radyoda


/evin yok mu sahi senin
hep içimde, sesimde, her sözümde işin ne?/