Kendine Yük

Günlerin de bir önemi kalmadı ki şimdi,
Eylül gelmiş kime ne ?
Söyleyecek şeylerim vardı aslında hiç dinlemediğin,
Şimdilerde ise susacak daha çok şeye sahibim, olsun!

Nasıl söke söke gittiysen artık, paramparça her yer.
Mevsim bile saçmalıyor.
"Özledim" diye mevsim mi olur ?
Yaz ile sonbahar arasında bilmem kaç asır çeken bir dönemmiş.
İlk haftası takvimlere konu olan bir başlıkla açılıyor,
"Utanıyorsan üzülme. Ben ikimizin yerine de özlerim."

Yokluğun diyorum.
Öyle gafil bir argo ki, yalnızlık her an beni küfrediyor sanki.
Ana avrat sarıyor gecelerimi.
Ama karanlığı öğrendim ben, siyah sadece bir renk değil.
Tüm bakış "acılarımın" toplamıydı.

Tiyatro nedir ben çok bilmem ama oynayabilirim; yaşar gibiyi.
Çünkü gözlerine baktığımda gördüm, yaşar gibiydim.
Ki gözlerin, cennetin numunesiydi sanki.
Zaten ben o masala değil ki, söyleyenine inandım sadece.

Bil diye söylüyorum;
Çok geceye alıştım da,
Hep geceye bir türlü alışamadım.

Senden sonra ateşim ise hiç düşmedi.
Hala bekliyorum/ ölüp de soğumayı.