Kendini Nilleyen Nehir

kağıdın üzerinde uykuya dalmışken şiir
yolculuksuz duran yüzüm

dile gelmeyen düşlerin yorgunluğu
gece yarılarının rimellerini akıtırsa
göğsünün sıvaları altında eziliyorsa hüznün
bilirim damarlarına kadar küstüğünü
alçıya almak gerekecek gerçeği
yosun tutan grev demektir bu

ey dudağımın içi, harfleri yuttun mu
kim konuşur senin yerine
gökyüzü soğudu
rüzgâr dümdüz
parçalı bulutlu bir şarkıyı uyandır
dertleşsin seninle
suskunluğun aşksızlığındandır
kupkuru bir şehrin her sokağında ağlanabilir
bir sağanak başlayabilir aşka

fısıltıların üşüyebilir bu saatlerde
damağındaki kesik, paslı bir rüyayı hatırlatır
yere göğe sığdıramadığın sonsuzluğa
zehir zıkkım kusarsın kıyametini
yalana ayarlı yüzyıllık kimsesizlikten kaçış yok
doğudaki yangın yaşlanmıştır
hâlâ ninnisizdir çocuklar
geleceğe sosyal devlet ilgisizdir
susma hakkını kullanıyordur Tanrı
müsvedde kitabelerde okunur inanç
Tanrı ve inanç arasında sıkışmıştır sevgi
ücretini ödeyememişsindir göğün altının
ardından koşup yetişemediğin sözlerin
kaba haliyle kalır, işleyememişsindir

sana bakarım senin suskunluğun gölge
artık biraz efkar biraz cesarettir ömür
durma gülümse
sönük gülme
teninden fırlatır gibi kahkaha at
ileri demokrasi denilen kırışıklığı dümdüz eder gibi
korkak ilerlediğimiz devrim
hatırlayamadığımız ütopya
gıcırtısını duyduğumuz ölüm
kalbinin görkemi ile tanışsın
yaşamak bir inattır kardelen mevsiminde

gözlerinin en cümbüş yerinden bir ricam var
yeni bir bakış bul
bulutlarla yarışır gibi
göğe bak
ufukta renkleniyor sezgi
buğulu ağzın bir ömür macera
bu kuru şehri düşlerine bandırıp bandırıp ye

evcilleşmesin isyanın
inadımıza bir isim verelim
nilgün...



şahane serserim
kalbim benim
nice senelere..