Kendinin Katili

Ölmek arzusuyla kavruluyor ruhum 

Hiç bilmediğim bi yönde sürerken arabayı 

Amaçsızlık akıyor her yandan

Doymuşum yeterince acılara 

Fakirlik akıyor her yandan 

Müptezel sarhoşluğu gibi hayatın hoşluğu

Güneşin sarartısı aydınlatmıyor artık günümü

Heryer gece karası öğlen sıcağında

Yitirmişim gölgemi üşüyorum Ağustos ortasında

Düşüyorum 

İçine turuva atı sokulmuş bi şehir gibi 

Yüce yapılı surlarıma Yazık oldu

Yıkılmaz denen tabularım yerleyeksan 

Son akşam güneşini izliyorum yanan bu şehrin sırtından

Üzülme bu yokoluşa

Ruhum acıyor her geçen dakika

Kanıyor tüm düşlerim

İşkencede her umut

Tükenmiş artık vakit benim için

Üzülme bu yok oluşa

Kendi sonunu hazırlayan yine benim

Tetik çekilecekse ben çekerim

Sorarlarsa fail kim

Desinler kötü herşeyin sebebi

Kendinin gizli katili