Kentimizin Yüreğinde İnsanları...

Suskun bir çocuk feryadıydı
Şehrin'in yalnızlığı..
Gözyaşlarıma yansırdı..
Güneşin sarı saçakları..
Bir avuç topraktı..
Yağmurdan sonra ..
Kentime doğan..

Duvar diplerinde aradığım ..
Yıkık hayallerim..
Menzili şaşmış düşüncelerimin..
Beynime ayarlı kurşunları..
Çekip vurasım geliyor..
Düşüncelerimi tam on ikiden...

Oysa;
O eski kentini özlüyorum..
Dumanlı sokakların..
Esrarengiz bakışlarını..
Hafif insancıl ekmek kavgasını..
Kaldırımların tozlu raflarını..
Kentimin tarumar edilmemiş halini özlüyorum..

Ben giderken bir seyyah gibi kentten..
Kendi yüreğime misafir oluyorum
Bir dervişin dergahına kul olur gibi..
Kendi benliğime ırak düşüyorum..
Benliğime düşerken gözlerim..
Göz kapaklarım ölüme kapanıyor..
Sol yanımda bir kent var..
Yağmuru güneydoğudan esen poyrazla karışıyor..
Rüzgarı yüzüme çarptıkça ..
Çocuklar tebessümlerini kaybediyor..
Kentimin ıslak ,sessiz ,anlamsız sokaklarında...
Bir benliğime ters düşüyorum..
Birde çocuk yüreğime..

Bu kentin nüfus cüzdanı var mı..
Gazetelerinde köşe yazarları bangır bangır ..
Bağırken özgürlük adına..
Acaba kentimde özgürlük var mı..
Hangi resim anlatır kentimin insanlarını..
Ezan sesleri içinde sessizliğe bürünen sokaklar..
Bir tekbir ile bozulur mu tüm dualar..
Salkım söğüt altından çıkartıp..
Toprağı alnından öpsem
Ölü bir kent doğurur mu ..
Bir anne..

Konuşsana Ankara..
Konuşsana hayali şehir İstanbul..
Konuşsana;
Anlatsana derdini gözlerinden..
Ay karanlığa bürünürken..
Şakaklarında kalan çekikliği..
Kızıl şafakların kanla süslenmiş..
Ateş lalerini
Anlatsana kentimin azgın sureti..
Bizanstan bu yana gel ..
Ortodoks kileselerinin süslü taşlarını sök yüreğinden..
Kurbanlarda yağmur yağdıran
Rabbinin hoşgörüsüne sığında gel..


Söyle kentimin ürkek avcısı..
Korkak avcısı..
Şimdi namlunun ucunda bir kelebek..
Etim yenmez ,kanatlarım rengarenk..
Düşüncelerimin kurşunlarında
Düşerken üç günlük ömrüme..
Papatyaların kobayı olmuştu kentim..
Al intikamını kentinden avcı..
Al ki bir daha görmeyeyim..
Kentimizi böyle al aşağıya..