Kesit

gölgeler düşüyordu peşime,
yüzleri yoktu,
kaçtıkça kovalıyorlardı,
korkuyordum ve çok korkuyorum,
annemi aradım yanımda yoktu,
kimse yoktu,
neredeydi herkes...
karanlık basınca mı giderdi insanlar,
hep güneş olmazki gerçekte,
ayağım dala takıldı,
düştüm,
öleceğimi sandım,
birden güneş bastı etrafı,
kurtulmuştum...
kimse yoktu,
kabus muydu gördüklerimi,
en kötü zamanlarımıydı hayatımın,
kısa bi kesitti belki,
ama hiç geçmedi...
çaresizliğimi yalnızlığımı hiç unutmadım..
gözlerim doldu, boşaldı ,
ben hep yalnız kaldım...
hiç kimseyi kabullenemedim,
ben en kötüyü geçirmiştim..
ben ölümden dönmüştüm,
çıplak ayaklarımla yalınayak,
karanlığın ortasında bulmuştum güneşi...
cesaretim beni benden almıştı...
ben başarmıştım..
ve ben korkmadan adım atmayı öğrendim,
kor sandığım tuğlaların üstünde...