Keşke Hiç Olmasaydın

Keşke hiç olmasaydın; başlamazdın, bitmezdin
İçimde tedâvisiz özlemler bırakarak
Eğer gerçek sevseydin, böyle çekip gitmezdin
Ağlıyorum içime, resimlere bakarak

Varlığınla işgalde, yokluğuna mahkumum
Azadını bekleyen kuş gibi kafesinde.
Ne günse, ayrılıktan terhisi bekliyorum?
Sonsuza dek sevgili, haberin gelmese de.

Her başlangıç bir sonmuş; ya sevinç, ya üzüntür
Kelepçeli feryâdım, prangalı gözyaşım!
Yüreğimde pişmanlık, ümidimde çöküntür
Bitmez, beni yorsa da; yoksunlukla savaşım.

Alışmak mı? İmkansız, öyle zor ki alışmak
Gündüz hülyalarımda, düşlerimdesin gece
Emelim; ufuklarda her gün, her an buluşmak
Sensizlik hep seninle, kilitlenmiş bilmece.

Bir hazan ürküntüsü, bir bahar sıcaklığı
Kâlbime demirleyen vuslattan miras kalan.
Hayalimde aşkımın tertemiz berraklığı
Özleminle tutuşan, yangınlara dayanan.

Kadir KARAMAN