Keşke Zamanı Geri Alabilseydim

Keşke zamanı geri alabilseydim…

Sadece bir anını değil, içimde yarım kalan bütün duyguların başladığı o ilk noktayı. Her şeyin henüz bu kadar karmaşık olmadığı, insanların sözlerinin bu kadar ağır gelmediği, kalbimin bu kadar yorgun düşmediği günlere dönmek isterdim. O zamanlar neyin değerli olduğunu bilmiyordum; çünkü insan, elindeyken anlamıyor çoğu şeyin kıymetini.

.

Keşke zamanı geri alabilseydim de bazı insanlara bu kadar çok anlam yüklemeseydim. Gitmeye niyeti olanları kalıcı sanmasaydım. Kalbime aldığım herkesin orada kalamayacağını, bazı insanların sadece geçip gitmek için geldiğini daha erken fark etseydim. Belki o zaman bu kadar kırılmazdım.

.

Keşke zamanı geri alabilseydim,

kendimden bu kadar çok vermeseydim.

Susarak güçlendiğimi sandım, oysa sustukça eksildim. Anlaşılmayı bekledim ama anlatmadım. Bekledim, bekledikçe içimde birikenler ağırlaştı. Zaman geçtikçe insanın yükü hafiflemiyor, sadece taşımaya alışıyor.

.

Keşke zamanı geri alabilseydim de

“idare ederim” dediğim günleri ciddiye alsaydım. Her şeyi sineye çekmenin olgunluk olmadığını, bazen dur demenin de bir cesaret olduğunu bilseydim. Kendimi kırarak başkalarını onarmaya çalışmazdım belki.

.

Zaman…

Ne tamamen iyileştiriyor ne de unutturuyor.

Sadece hatırlamayı sessizleştiriyor. Bazı geceler geçmiş hiç yaşanmamış gibi duruyor, bazı geceler ise her şey en başından yaşanıyormuş gibi can yakıyor. İşte o anlarda insan, zamanı değil, kendini suçluyor.

.

Artık biliyorum;

zaman geri alınmıyor.

Ama insan bazen durup kendine dönebiliyor. Geçmişi değiştiremiyorum ama gelecekte kendimi bu kadar ihmal etmemeyi seçebiliyorum. Her şeye rağmen ayakta kalmayı, yaralarla da yürünebildiğini öğreniyorum.

.

Keşke zamanı geri alabilseydim…

Ama alamıyorum.

O yüzden şimdi, kalan zamanın içinde

kendimi kaybetmemeye çalışıyorum.