Kestane Közleri

Hüznün buğday kanatlarıyla tüllenen
kuş yurdu

Ay buğusunda selamlık şiirler
...

Rüzgarla karışan kızıl gölgelerin
ağaç tazeliği ve
Toprağında şibidiği hayallerin
Tozlu çocukluğun yeryüzü uğultusuyla
çıkıp karanlığa
Bağladım ellerimi sessizce
konuşkan düşlere..
Gözlerimin göçüne sonsuzlaşan
Zaman arifesinde usluluğum
Gözlerim diyorum,
Kışa dönük güz güneşi
Arada gece tenli bulut.
Yeşile uzanan ruhumun
Gençliğinde şarkıkar
Dudaklarımda öykü sabrı
Sevinç koşturan

Biliyorum
Tonu yok sesimin
Kestane közlerinden başka
Gözbebeğimde en hası ışığın
sarı çocuğu
Yıldız yağdı avuçlarına

Dünyayı bir akşamüstü
Yapraklı şiirlerde kanadım
Parmaklarımın arasında kuytu bir balkon
Yaralı gül’ün gizem kokusu
Göm başımı bahçelere
Uzaktaki şehri
Derin çadırların kalbinde büyür zaman
Uyumuyor olmalı karanlığın nehrinde
mavi kirpikli ay
Saçlarımın beyazında
Öyle özgür
Öyle güzel

İnsan diyorum,
İnandığına kanar,çocukluğuna
İnsan

Dünyanın hududundaki ırmaklara
Sis yağan pencerenin aşk damarlarında
Mutlaka görmek istiyorum
Sessizliğin ölümünü
Uçurum bir rüzgarla geçerek
Uyumak istiyorum ellerimi

Gökyüzü kadar temiz