-ki Adı Sen-

Ağladığımı gören olmadı
Gülüşlerimide duyan
Gözlerime gömdüğüm
En kızılı idi uykusuzluğun
-ki adı sen-

Zayi bir rüya gibi kaldı
Unuturken uyandığım
Çırılçıplak bir nefeste
Titreyen beden


Yarına ermek için
Güneşleri iten
Karlara sarılmış ben
Üşüyorum şimdi ateşinde
Islanırken anıların
Yatağımın köşesinde
Hareketsizce seyrine daldığım


Baş harfin kadar yorgunum
Bakışlarının asaleti kadar vurgun
Ellerinde eriyecek kadar da
Soğuğum
Bir bil'sen!

Mayıs 2010