Kim Deme

Sorma sakın ne halde olduğumu

bilmezsin, anlayamazsın.

Kaç gece uykusuz geçti

hangi düşler sessizce parçalandı

bilemezsin…

Yağmurun kokusunu bilmezsin

gecenin sessizliğini

ve pencereye çıkmayan elleri.

Eskiden vardı o

pencerelerde ışık gibi duran

gülüşüyle ısıtan.

Şimdi yok…

Sadece boş banklar

soğuk ve yalnız

rüzgârla savrulan yapraklar gibi.

Beklerdim

bir umutla, bir sesle

bir adımın yankısını

ama artık kim deme sakın.

Çünkü kimse yok

ve her şey, sessizce

kendi karanlığına gömülmüş.