Kime Sustun

Kim öğretti şair
İçimde ki acının resmini çizmeyi?
İçini, dışına taşıran öfke, kulaç atarken
Yüreğini oyan bıçağı el yordamıyla itip
İki dudak arasına çivilerken söz düğümünü
Kocaman bir uçuruma düşüşünde
İnce bir ipin uçunda sallanmayı
Kim öğretti?





Otuz iki tomurcuk gülün dalından koparılmasına
Mavinin kefenlenmesine
Hüngür hüngür ağlamak varken
İçine ağlamayı
Dilini kanatmayı
Sesini boğmayı
Hangi zaman öğretti?





Acını sarmaladığın şiirlerle
Avaz avaz sessiz bağırdın da ne oldu?
Hangi yarana merhem çaldı
Ya da halden anlamayana anlatabildin mi seni?
Yıkımına sebep acının richter'ini bilebildin mi?





Şimdi sırası hiç değil
Acı eşiğim düşük
Solumun sızısı, aklımı ve bedenimi ezerken
Nasıl anlatabilirim beni
Hem öyle yorgunum ki
Hem de çok kırgın!





Var git bee!
Yolumu kesen öfke
İçimi üşüten rüzgâr
Yüreğimin acısını, karanlığa düğümleyen
Geceyi yaran çığlığımda
Gözlerini asıp üç, beş satıra
Hecelerin kıvraklığına aldırmadan
Hangi çaresizliğe kızdın?





Kime sustun
Kime kızdın
Halden bilmeze mi
İnsanlığını unutana mı
Yoksa kendine mi şair?