Kimse Bilmez Beni Yaraladığını

Hadi gel vuruşalım çek çığlığını
Benim umutlarım mavzer
Senin bakışların misket bombası
Başımda güz-e dair yeller
Yüreğimde bahar havası
Kararsızlığıma bir son ver
Hadi gel vuruşalım çek çığlığını

Ben neyim ki şurda et-kemik yığını
Boşa geçmesin senelerin
Sen umutla bakarsın hayata
Benimse acılarım çok derin
Benim yüzümden küsme hayata
Nasıl da ümitle parlıyor gözlerin
Ben neyim ki şurda et-kemik yığını

Kimse bilmez beni yaraladığını
Hadi vur en can alıcı yerimden
Ben de unuturum bir zaman sonra
Hadi kurtulayım beklentilerimden
Acaba kuşkusu bırakmam hafızalara
Kimse düşünmez beni derinden
Kimse bilmez beni yaraladığını

Sanmıyorum beni aradığını
Arasan bir çığlık mesafesindeyim
Gökyüzü dolusu kuşlarım var
Sorsan söylerlerdi nerdeyim
Biliyorum beni yok saydığını
Ben hala bırakıp gittiğin yerdeyim
Arasan bulurdun şimdiye kadar
Sanmıyorum beni aradığını

Anlamazlar dirhem dirhem azaldığını
Ne yana dönsen faydası olmaz
Yıllar yılı kanayan bir yara bu
Çocukluğun geçti gençliğin geçti
Üstünde bir ömrün yorgunluğu
Bu gönül başına ne işler açtı
Hâlâ bütün duyguların çocuksu
Sen görüyorsun az kaldığını
Fakat kimsenin haberi olmaz
Anlamazlar dirhem dirhem azaldığını

Bir sabah duyarsam kapının çaldığını
Yalnızlığım müebbet değilmiş diyerek
Yeniden tutunabilir miyim hayata
Bir çığ gibi büyüyerek
Durabilir miyim dimdik ayakta
Bir sabah duyarsam kapının çaldığını

Bu adam kaybetmez adamlığını
Hiç kimse aramasa sormasa da
Kimse bilmese de yaşadığını
Yine dik durur yine dimdik durur
Eğilip bükülmez el etek öpmez
Bundan böyle gelmesen de farketmez
Bu adam kaybetmez adamlığını

19.12.2003