Kimse Yok Mu

geliyorum
ben
gidiyorum
sen


ortalama düş terazisinde sıkışıyor zaman
şimdi içimde kimsesiz bir akşam
ah boş sayfalar dolusu
hiç durmadan aksam aksam
ve sana söyleyemediklerimi
kulağına bir iki üç fısıldasam



sesinden umut içtiğim
ellerinden şiir giyindiğim
aklına düşen kimliğim



küsersem
parmaklarımı sen çöz yine
unutulmuş tenim
yeniden festival olsun göğsünde



öğrendim

her suskunluk ölüm değildir
ve sensizlik mutlak biçimde seste gizlidir


geliyorum
tuz
gidiyorum
buz

kimse yok mu
aşkla sabırla ve onurla
bizden yana
derken
avuçlarımda bekleyen o martı sensin


şaşır şiir hakkındır...