Kimsesiz Ağaç

bahar her daim ölmeye üşengeç yapraklarımda
dallarımda uğur böcekleri güneşin sıcaklığı
rüzgar okşar saçlarımı
sesinde çobanlar uyur evreni unutarak
ben bulutlardan yağmur umarak
kuşlara ev sahipliği yaparım
çocuklara salıngaç
bazen yol kenarında bazen ıssız bir dağda
bakarsın bana ağlayarak
unutturursun bana ağaçlığımı

kışın soyunurum umutlarımdan ağlar yeryüzü
bir el değse gövdeme ağlarım bağırarak
duymazsın beni yağmurlara kanarak
kar dolu demem anlamam eğriyi düzü

bahara aldanırım ömür boyu hazırlanarak çiçeğe meyveye
çok sürmez sevincim ellerde tutulur meyvelerim
oysa ben hep seni anarak
o hiç gelmeyecek baharı beklerim