Kimsesizler Kimsesi

Kalmadı tahâmmülü şu yaralı gönlümün
Beklemekten usandı çaresini ver artık
Menzile yaklaşırken eşiğinde ölümün
Nefesim tükenmeden son günümde gör artık


Günden güne eridim bir mum misâli bittim
Kör kuyular içinde ben feleğe ne ettim
Yusuf'un zindânında unutulup da gittim
Yıllar yılı pas tutmuş zincirimi kır artık


Seher vakti güllerin büyüsüne kanarken
Bülbülün feryâdıyla her dem seni anarken
Sinemdeki ateşin için için yanarken
Bırakıp da gittiğin virâneden sor artık


Can bedenden çıkarken kesilecek nefesi
İnleyen yüreğimin duyulmuyor mu sesi
Tek tesellim umudum kimsesizler kimsesi
Bu sevdâ'nın aslına eremedim sır artık


Hayâlin aynasına boşuna kanmış meğer
Mâzide kalan günler inan her şeye değer
Ağaran saçlarınla bir gün gelirsen eğer
Kâlbim senin yerindir beklemeden gir artık


Bunca dertler çileler otağ kuruyor tende
Beklemekten usandım derman kalmadı bende
Lokman'da bulunmaz ki gönül ilacı sende
Eyyubun sabrındayım yaraları sar artık