Kimsesizlerin Kimsesi

Kulağıma türküler söylediğin günden beri
Nefesinden öpüyorum ezgilerin
Yüreğimde kelebekler uçuşuyor
Görmüyorsun




Sonra;
Günlerce sus kalıyor dilin
Tek bir haber gelmiyor
Dinledikçe türküleri, gözlerim doluyor
Yokluğunun tırnakları içimi parçalıyor
Yüreğim tutuşuyor, yönümü, yolum karışıyor
Bir bardak kaçak çay ve sigarayla demleniyorum
Üşüyorum, kar yanığı dudaklarım
Üşümüşlüğüm sesime düşüyor, dilim kekeme
Yüreğime musallat olan kelebekler tek tek ölüme dönüyor




İçimi kanatıp susuyorum
Dışarıda tipi, kar
Pencereye başımı koyup, nefsimin buğusunda
Üşümüş ve sokaktaki evsizleri düşünüyorum
İşte o an karın kâbus oluşuna isyan edip ana, avrat sövüyorum
Aslında küfür sevmem
Ama
Düşündükçe canım yanıyor
Bildiğim tüm küfürleri sayıyorum




Uzanıp gök kubbeye bakıyorum,
Yıldızlar ve ay çoktan terk etmiş geceyi
Gök ağlıyor
Rüzgâr her ritimden çalıyor
Yüreğimi titreten bir sızı
Orda bir yerlerde çocuk ve kimsesizliğin sesi
Kulaklarımı tırmalıyor
Gözlerim ıslanıyor, tutamıyorum beni
Donuyor kanım, ellerim buz
Yüzümün ıslaklığını silemiyorum




Aklıma kramplar giriyor
Hasretin, kimsesizliğin kanatlarında dövülüyorum
Yaralı döşüme kuşlar tünüyor
Göz pınarlarımdan serçeler su içiyor
Ne yapsam ne etsem kâr etmiyor
Teselli yetmiyor be can yoldaşım
Kimsesizlerin kimsesi görmezden gelir
Çaresizlik ve kimsesizlik zor işte...