Kimsesizlerin Ocaği Tütmüyor

Sormuyolar garibe öksüze,yetime.
Sessizliğinde yatan engin dağlarına.
Acımıyor kimse,gelen geçen darbe vuruyor.
Kaldı yine garibim kör kuyularda bir başına.


Ağlıyor,akıtıyor kalbinde yalnızlık hikeyesini.
Ama kimse tutmuyor,
Benim askısız garibimin ellerinden.
Bir başına yalnız kalmış yüreği sızlıyor.
Kaybettiklerini arıyor,hüzünleniyor.
Kimsesizlerin ocağı tütmüyor.


Başını alıp uzaklaşıyor.
Ama bulamıyor,
Sevgiyi,mutluluğu,bir tas sıcak çorbasını...............
Kimsesizlerin ocağı tütmüyor.

Aldanıyorlar yüzü gülen herkese.
Sevgiye muhtaç benim garibim, yetimim.öksüzüm.
Kimse göstermiyor.
Arkasından saplıyor hep kara hançeri .
Benim kimsesizim dibe vuruyor.
Kimsesizlerin ocağı tütmüyor.

İsyan ediyor bir avuç yarım kalmış sevgiye,
Aşka,sevdaya,onurlu yaşamaya.
Yaşayamıyor bulamıyor kendini ve yüreğini karartıyor
Kimsesizlerin ocağı tütmüyor.