Kimseyi Sevmemem Gerektiğini Öğrendim
Kimseyi sevmemem gerektiğini öğrendim
İçimdeki derya denizleri
Boşa harcamamayı
Bu sisli uçurum kenarlarında
Ağlarken kendime
Bir çiçek umuduyla
Nice tohumlar boğmuşum içimde
Habersiz
Sevgiden, güvenden uzakta
Boğuluyorum anlasana
Bu kalp ne zaman düzelir
Bu gönül ne zaman sevilir
Bu ruh, bu can, bu ten
Ben olduğum için ne zaman sevilirim
Sen de sevmedin bakma öyle
Ve sen de
Sen de
Sevmedin
Hep bir ihtimal kaçtın ithamlardan
Olduğu gibi şimdi
Ama sevmedin ki
Birinci
İkinci
Ve üçüncü satırda da sen sevmedin beni
Ben açmışken kalbimi sonuna kadar
Dökmüşken canımı ortaya
Bedenim, enerjim, kalbim, aklım ve fikrim
Senin olmuşken bir kalabalıkta
Ben yine yalnız kaldım
Sustum bir köşede ağladım
Yetmedi yine ağladım
Beni sen ağlattın
Evet sen
Kesinlikle sen ağlattın
Arama başka birisini
Birinci
İkinci
Ve üçüncü satırda da sen ağlattın beni
Ben kendime ağladım yine
Beni sen üzemezsin
Evet sen üzemezsin
Sen de üzemezsin
Arama başkasını
Ben kendimi üzdüm
Sisli uçurum kenarlarında keşke
Düşmüş olsaydım dibi olmayan derelere