Kır Çiçekleri

Kıskanıyorum rüzgarı
Benim yerime okşuyor saçlarını

Sana gelmeye çalışıyorum aklımın çöle dönmüş düşüncelerinde savrulurken
Dudaklarından dökülen zehir hep takılıyor kursağımda
Kesiliyor nefesim

Kıskanıyorum yine de benim hayallerimi başkasının seninle yaşamasını

Hiçbir cerrah kesip parçalayamıyor içimdeki seni
Ve aklıma geldiğinde susuyorum kimse görmesin diye yaramı

Bıraktın beni kimsesiz şehirlerin en karanlık sokaklarında
Kaçarken yankılandı ayak sesin
Benden başka duyan olmadı

Sonra yıkıldı bu antik şehir
Çatladı gökyüzü
Korkularım kuşattı dört bir yanımı
Kusuyor bu kusursuz evren üzerine nefterini
Sen yağmur sanıyorsun

Unutmamı söylüyor herkes
Şakaklarıma baskı yaparken anıların
Damarlarım tedaviyi reddediyor
Z'amansız bir hastalığa tutulmuşum sanki

Gittin uzaklardasın
Şimdi bana kalan tek şey acı
Seni hala sevmemin verdiği acı bir mutluluk