Kıran Bakışlı

küstah bir Nisan buğusuyla dolunca gözlerin
gittiğin anı anımsa
kendine göçtüğün o mat şiirsizliği
belirsiz bir kargaşasında yalnızlığımın

kuşların kıt kanaat sürgit bahar özlemi gibi
şimdi yüreğim
pelte pelte
yer yer sert
kimi zaman yumuşacık
sana bir ömür borçlu
gidişine kızgın

ve

zamanın fahileşmesiyle
uçuk kaçıktır her sabah
aldırmazlığına saldırgan
kıran bakışlı
serseriliğine muhtaç yaprakların
ince dal düşkünü sızlanışlı

giderken gittiğini unutma

ve

yanına al
bıraktığın serçelerin erken hüznünü
artık bu kentte anılarımı çerçeveleyip
ısıtacağım kirli sarı puslu bir pencere yok
aynı göğe bakarak uyuduğumuzu düşünerek
gülümsemeye bir zamanım

ve

kusursuz bir özgürlüğü var
artık kollarımın
sarmak için boşluğunu...